1. Alles wat we doen, doen we om een behoefte te vervullen

Alles wat we doen, doen we om een behoefte te vervullen

Als er een idee is dat tot de kern van het gecompassioneerd denken spreekt, dan is dit het: alles wat we ooit hebben gedaan, alles wat een mens ooit heeft gedaan of ooit zal doen, is een poging om in een behoefte te voorzien, of meerdere behoeften tegelijkertijd (succesvol of niet)… Alle menselijke daden kunnen worden gezien als een poging om behoeften te vervullen.

Ik beweer niet dat dit waar is. Het is een manier om naar de dingen te kijken.

Ik betuig dat wanneer ik deze ‘invalshoek’ in mijn bewustzijn heb, dus wanneer ik mijn eigen acties of de acties van anderen in een context van universele menselijke behoeften kan zien, ik meer verbinding en mededogen ervaar. Serieus! Het werkt.

Download hier de behoeftenlijst.

Deze manier van denken heeft elke relatie die ik heb, veranderd. Ik hoop dat het volgende verhaal je wat context, duidelijkheid en hoop zal brengen.

---

In de praktijk
Een Verhaal Over Twee Verschillende Vaders

Ik zal nooit vergeten de eerste keer dat ik deze mededogende manier van denken gebruikte in een gesprek met mijn vader. Na 40 jaar wist ik zeker dat hij me nooit meer zou bekritiseren en me zou vertellen wat ik moest doen. Ik voelde me altijd ellendig tijdens familiegesprekken, bang voor de interacties met mijn vader. Alleen al de gedachten eraan maakte me gek.

Ik had langer dan een jaar met mijn mentor, Marshall Rosenberg geoefend toen ik mijn ouders bezocht voor Thanksgiving. Het duurde niet lang voordat ik mezelf in de woonkamer oog in oog met mijn vader bevond. Hij vroeg naar mijn onmiddellijke plannen. Het ging zo.

Pa: Thom, hoe gaat het met de organisatie (NYCNVC)?
Ik: Geweldig (al een beetje ongerust). Mensen zijn betrokken, er is veel interesse … het lijkt heel goed te gaan.
Pa: Dat is geweldig … (een moment van stilte) Heb je een businessplan?
Ik: Ja, dat hebben we (ik had al businessplannen geschreven).
Pa: Goed, want je hebt een businessplan nodig… Is het op schrift?
Ik: Ja, pap, het is op schrift (ik voelde de ergernis in mij toenemen).
Pa: Dat is geweldig … je businessplan moet schriftelijk zijn (meer stilte). Heeft het plan een Gant-grafiek? Een lijst van alle dingen die gedaan moeten worden met taakverdelingen en wanneer ze precies klaar moeten zijn. Heb je dat?
Ik: Ja, Pa dat hebben we. (Nu was ik ‘op het randje’). En ja, we hebben het schriftelijk opgesteld.

Dit gesprek voelde zo vertrouwd en niet op een goede manier.
Het “verhoor” ging verder. Eindelijk, kwam het…
Pa: De beste plannen en ideeën doen er niet toe, Thom, ook al heb je ze op papier. Je moet daar niet bij stil blijven staan, je moet ze uitvoeren! Thom, je moet echt je zaken op orde krijgen!

Super Langzaam
De momenten die volgden op de woorden van mijn vader waren anders dan die ik de afgelopen veertig jaar met hem had meegemaakt. Ik zou ze graag met je willen delen in ‘super slow motion’, in de hoop je te inspireren.

Stap 1
Ik vertraagde. Veel trager. Zoals ze zeggen, als je blijft doen wat je doet, blijf je steeds krijgen wat je krijgt. Op het moment dat mijn vader ‘begon’, herinnerde ik me dat ik moest vertragen, zodat ik kon kiezen hoe te handelen – en niet opnieuw uit gewoonte te RE-ageren. Dankzij mijn beoefening in gecompassioneerd denken kon ik merken dat er drie dingen gebeurden.

Ten eerste had ik een onvervulde behoefte.
Ten tweede, ik had een oordeel.
Ten derde stond ik op het punt een nieuw gevecht met mijn vader aan te gaan als ik deze keer niet iets anders deed.

Mijn uitdaging was om me te concentreren door te focussen op mijn ‘onvervulde behoefte’ en niet op het oordeel dat ik had. Dit was een uitdaging voor mij, want mijn leven lang had ik geleerd anderen de schuld te geven van mijn onvervulde behoeften. Mijn neiging was om mijn aandacht te richten op beschuldigen in plaats van me te concentreren op mijn behoeften.

In mijn nieuwe houding gebaseerd op compassie was ik bezig om deze momenten te vangen en te vertragen, zodat ik me kon concentreren op mijn behoeften en de behoeften van anderen, en niet op schuld of oordeel.

Om deze nieuwe gewoonte in mijn leven te kunnen integreren, had ik mezelf geleerd op een aantal signalen te letten die me eraan zouden herinneren dat ik weer uit verbinding aan het gaan was. Ik merkte een verkramping in mijn borst … en de gedachte: “Hij zou dat niet moeten zeggen, hij is zo kritisch.” Dat was mijn teken; strakke borst en de “moeten / zou niet moeten” gedachten.

Stap 2
Ik gaf mezelf empathie. Ik vroeg mezelf: “wat voel ik en wat heb ik nodig op dit moment?” Ik voelde me een beetje geïrriteerd, maar ook op de een of andere manier hoopvol. Ik wilde gezien worden, ik wilde meer ongedwongenheid, en ik smachtte naar een of andere connectie. Vanuit dit bewustzijn van mijn behoeften, kon ik mijn keuze maken. Ik ging voor verbinding.

Stap 3
Ik luisterde empathisch. Ik zette mijn ‘mededogende oren’ op, oren die alleen de behoeften van mijn vader hoorden. Dit was het moment van de waarheid. In mijn hoofd herhaalde ik de woorden: “alle daden (dus ook alle gesproken woorden) zijn een poging om aan behoeften te voldoen… alle daden zijn een poging om aan behoeften te voldoen.”

Maar welke “X?$#X!” behoeften, vroeg ik me af, wil mijn vader vervullen, door het mij zo moeilijk te maken? Ik vroeg mezelf opnieuw: “Welke behoeften …?” Deze keer begon ik het me echt af te vragen.

Door me het echt af te vragen: “Aan welke behoeften zou hij kunnen voldoen door op deze manier met mij te praten?”, was ik in staat om mijn vaders ‘aanval’ anders te zien. Ik was in staat om zijn daden te zien als een poging om aan behoeften te voldoen. Ik had een nieuwe manier gevonden om mijn vader te kunnen zien.

Het ging zo …
“Hé papa, het klinkt alsof je echt wilt dat ik het goed doe, en je zou het geweldig vinden als ik kon profiteren van je ervaring. Is dat waar? “

Hij keek een ogenblik in de war en hij hield zijn hoofd schijn. Na wat stilte, zei hij, op een toon die een combinatie van opluchting en genot leek te zijn: “Ja … ja dat is het.”
Door te focussen op de behoeften van mijn vader veranderde het moment. Vlak voor mijn ogen veranderde hij van een ‘kritische, didactische, allesweter’ in een man die van zijn zoon hield en hem wilde helpen slagen.

Ik zal dat moment nooit vergeten. Ik had mezelf opnieuw kunnen verdedigen. Ik had kunnen proberen hem ervan te overtuigen dat ik mijn zaken voor elkaar had. Maar op dat moment was ik gefocust op iets anders; behoeften. Wat het allerbelangrijkst leek, was dat mijn vader me wilde helpen, en dit was de beste manier die hij kon bedenken. Vanuit dit gezichtspunt was ik in staat om echt verbinding met hem te maken, en voor de eerste keer in een lange, lange tijd waren we niet aan het vechten.

---

Oefeningen

Oefening # 1 – Behoeften opmerken
Houd een klein dagboek bij gedurende de dag. Maak 1 tot 5 vermeldingen per dag die de beschrijving bevatten van iets dat iemand heeft gedaan of gezegd en welke behoeften jij denkt die ze daarmee probeerden te vervullen. Het is ZEER nuttig om de woorden die je gebruikt te beperken tot die op de behoeftenlijst. De redenen hiervoor zullen de komende weken duidelijker worden.

Oefenen # 2 – Behoeften opmerken (meer uitdaging)
Denk aan iemand die dichtbij staat en iets doet of zegt dat je niet leuk vindt. Kijk of je kunt uitvinden welke behoeften ze proberen te vervullen. Nogmaals, het is ZEER nuttig om de woorden die je gebruikt te beperken tot die op de behoeftenlijst. Nogmaals, de redenen om dit te doen zullen de komende weken duidelijker worden. Ga voor meer informatie over dit proces naar De Oefening – De Weg Naar Zelfcompassie

Oefening # 3 – Overweeg de cursus te delen met iemand die belangrijk voor je is
Zoals je je misschien kunt voorstellen, kan de cursus ons helpen in onze relaties met vrienden, familie, geliefden, collega’s en partners, om er maar een paar te noemen. Wanneer we de cursus samen volgen, leren we gezamenlijk een set van krachtige, praktische vaardigheden om te verbinden – zoals nooit tevoren.
www.compassiecursus.nl